Bu Sene Müzik Listelerini Sallayarak Kulağımızın Pasını Silmiş 2023’ün En İyi Albümleri

Eski trance sanatçısı James Holden yeni albümü ile bu sene bomba gibi bir dönüş yaptı. Albüm, dans müziği temalı programlanmış ve katmanlaştırılmış zengin bir içeriğe sahip. Elektroakustik tarzını iliklerinize kadar hissediyorsunuz.

Engraved ve Archaic Decapitator gruplarının üyelerinden oluşan bir yan proje olarak başlayan ve 2020’de Echoes From the Deep November albümün ile ünlenen Fires in Distance, Bu yıl albümün devamı niteliğinde Air Not Meant for Us’u yayınladı. Bu çalışma, umutsuzluk ve korku hissiyle dolu, dokuz dakikadan fazla süren ‘Crumbling Pillars of a Tranquil Mind’ adlı parça ile adeta yüreklerimizi dağladı.

The Record, bir süpergrup albümü olarak yılın öne çıkan gruplarındandı. Son on yılda, Julien Baker, Phoebe Bridgers ve Lucy Dacus, kendi performansları ile hayranlarını büyülüyorken bir araya geldiklerinde albüm tadından yenmez oldu. Her bir sanatçı, kendi markalarını yıkıcı ve düşünceli bir şekilde ürettiği gerçekleri anlatarak, The Record’a içten hikayeler ve kendinden emin melodilerle süslüyorlar. Dostluk ve gitara kendinizi bırakmak istiyorsanız bu albümü dinlemenizi öneririz.

Sanatçı ve model Kelela’nın ikinci albümü Raven, 2013 mixtape’i Cut 4 Me ve 2017 çıkış albümü Take Me Apart’ın hayranlarının özlemle beklediği bir albümdü. Şarkılar ay ışığı altında ruh ve geleceğe yönelik ritimler sunuyor. Şarkıların yapısı ve albümün temposu, zamana karşı yeni bir ilişki davetiyesi gibi.

Billy woods ve Elucid’in altıncı albümü Armand Hammer, Hieronymus Bosch tabloları gibi mizahla dolu bir albüm. Modern kaos ve romantizmi, JPEGMAFIA, ElP ve daha fazlasından alınan ritimlerle birlikte sunuyor. Albümde, eski ve yeni dostların yanı sıra, çeşitli sesler ve fikirler de bulunmakta. Albüm, çeşitli sanatçıları bir araya getirerek adeta bir ses şöleni yaşatıyor.

Rapper Noname’in küresel meseleleri gündeme getiren albümleri, şimdi siyahilere olan baskı hakkındaki şarkılara olan izleyici tepkilerini inceliyor. İlk albümü Room 25, şiddet ve eşitsizlik arasında barışı hedeflerken, ikinci albümü Sundial, izleyicisini iç gözlem yapmaya ve sorgulamaya teşvik ediyor. ‘Hold Me Down’ ırkçı, kapitalist sistemlere ve kayıtsızlığa meydan okurken, ‘Namesake’ ise askeri propaganda desteklemekle eşleştiriyor.

Guts, Rodrigo’nun ikinci albümü, 10 Things I Hate About You’dan Bottoms’a kadar herhangi bir klasik lise filmine sığabilecek, asi kız ruhuna sahip bir albüm. Blondie ve Toni Basil’den, Hole ve Letters to Cleo’ya, Avril Lavigne ve the Veronicas’a, ve hatta yakın zamanda Lorde’a kadar. Rodrigo, berbat erkekler, sosyal anksiyete, kötü öz imaj ve diğer güzel kadınlarla rekabetçi takıntılar gibi konuları ele aldığı bu albümüyle bu sene oldukça beğeni topladı.

Yves Tumor, Mart ayında bir Marc Jacobs destekli Deftones konserinde DJ setiyle açılış yaptı ve müthiş bir performans sergiledi. Tumor’un müziği, güzel şeyleri kirletme ve stil ile çürümenin çelişkisi üzerine kurulu. Bu çalışması, çarpıcı melodileri kebdi tabiri ile ‘kirli’ seslerle süslüyor. Tumor’un sözlerinde, umutsuz zamanlarda tatmin bulmak için attığımız adımlar üzerinde düşünülüyor. Herkes, iç dünyalarını saran boşluğu dolduracak bir şeyler arıyor.

Sufjan Stevens onuncu stüdyo albümü Javelin’in yaratıcılığının sınırlarını zorladığı bir albüm olduğunu söylüyor. Albüm, psikedelik, hüzünlü ve halk müziği elementleri içeriyor. Partneri Evans Richardson’a adanmış olan bu albüm, yalnızlık ve sevdiklerine daha iyi davranma temalarını işliyor.

Iris DeMent’in yeni albümü, 2016’dan bu yana yaşanan karmaşaya yanıt olarak, politik ve sosyal olarak riskli hissetse bile doğru olan şey için sevgi ve cesaret gösterme hakkında bir şarkı dizisi olan ‘Workin’ on a World’ü içeriyor. Albüm, İslamofobi ve paranoya üzerine. Silah şiddeti ve iklim sorunlarını içeren günlük kabusları, ifade gücü yüksek vokaller ve hassas piyano çalmalarıyla kalbe dokunur bir şekilde ifade etmiş.

Mitski’nin yeni albümü oldukça geniş kapsamlı ve yazarlığı her zamanki gibi büyüleyici. Kendine özgü bir inançla yazan ve performans sergileyen Mitski, kendimizle yaptığımız pazarlıkları ve kendini yok etme yolunda kararlı bir şekilde ilerlemeyi yansıtıyor. Adeta neye sahip olduğumuzu ve neyi bırakabileceğimizi hatırlatan nazik bir melodi gibi şarkılar içeren albümü ile Mitski, yaralarımız için nazik ve dürüst bir merhem sunuyor.

Her yayınlanan albümü ile birlikte, diskografisi daha da canlı bir hale geliyor, hikaye daha karmaşıklaşıyor. Bu duygu, kolayca milenyum kuşağı kaygısı üzerine bir yorum olarak genişletilebilir. Ancak bu, kendi ifadesiyle ‘zayıf bir yapıya sahip modern bir kadın’ olan Lana’nın en samimi ve korumasız halini yansıtan albümü. Erken taslakları prodüktör Drew Erickson’a göndermekten endişeliydi ve hatta tamamlanmış haliyle bile yayınlamakta tereddüt etti. Ritim yok, yapı yok, sadece Lana’nın kendi hafızasının sisli ormanında dolaşırken ipuçlarını toplayan güzel sesi var. Bu nedenle kimilerine göre yılın en iyi albümü ona aitti. 

Siz ne düşünüyorsunuz?